(202/817-275/888)
Kütüb-i Sitte adi verilen büyük hadis mecmuâlarinin Buhâri ve
Müslim'den sonra gelen Sünen'in müellifi olan büyük muhaddis.
"Imam", "Seyhu's-Sünne", "Mukaddemu'l-Huffâz" ve
"Muhaddisu'l-Basra" gibi ünvanlara sahip olan Ebû Dâvûd, 817'de Sicistan'da
dogdu. Tam adi, Ebû Dâvûd Süleyman b. El-Es'as b. Ishak b. Besir b. Seddad b.
Amr b. Imrân el-Ezdi es-Sicistâni'dir. Büyük dedelerinden Imrân, Siffin'de Hz.
Ali'nin yaninda sehid düsmüstür. Oglu Ebû Bekr Abdullah da meshur bir
muhaddistir.
Ebû Dâvûd, hadis ilimlerinin altin çaginda, III. asirda yasadi.
Ilim tahsilinde Irak, Sam, Misir, Cezretü'l-Arap okullari, Horasan, Rey, Herat,
Kûfe, Bagdad, Tarsus, Basra gibi yerleri dolasmistir. Hocalari arasinda Ahmed b.
Hanbel (241/855), Kuteybe b. Saîd (240/854), Yahyâ b. Maîn (233/847), Halef b.
Hisâm (227/841) gibi büyük ilim sahibi kimseler görülmektedir. O günün ilim
çevrelerinin en mûteber kisileri Ebû Dâvûd'un bu saydigimiz hocalari idi. Ebû
Dâvûd hadis ilminde taklide karsi olmus, tahkike yönelmistir. Islâm dünyasinda
yüzyillarca okutulan "Kitâbü's-Sünen" onun arastirmaciligina, münekkidligine en
güzel örnektir. Kitâbü's-Sünen, hadis ilimlerinde en çok sözü edilen Kütüb-i
Sitte'nin üçüncüsüdür. Tirmizî ve Nesâî onun talebeleri arasinda yer alir. Ebû
Dâvûd'u, Sâfii veya Hanbeli mezhebine tâbi gösterilmesine ragmen, müstakil bir
muhaddis olarak görmek daha dogru olur (Mübârekruri, Mukaddimetu
Tuhfetu'l-Ahvezî, I, 352), Sünen'ini gerçekte Ahmed b. Hanbel okumus ve
onaylamistir; ama bu onun Hanbeli oldugunu göstermez. Ebû Dâvud dâima hadisle
ugrasmis, mezhebî bir mensubiyeti îmâ eden beyânina rastlanmamistir. Sünen'i,
besyüzbin hadis arasindan seçtigi dörtbinsekizyüz hadisi ihtiva eder. Eserini
takdim ederken, "müslümanin din; hayati için dört hadisin yeterli oldugunu"
söyleyebilmistir. O dört hadis sunlardir:
